De steden

In Villa de Leyva was een lekkere sfeer. In de ochtend zijn we lekker door het dorpje gaan dwalen. Hier konden we eigenlijk ook gewoon makkelijk dagen ronddwalen. Maar we namen 2 bussen om in Zipaquira te geraken. Net voordat we in Zipa waren begon het te regenen. Waar wij hoopten dat de bus naar het busstation ging in de stad, zette de bus ons in de stortbui af op een zijstraat richting Zipa. De hele straat stond inmiddels meer dan blank, maar wij moesten nog 3 km naar ons hostel. Gelukkig kwamen we na een aantal minuten een lege taxi tegen. Volle waten we namelijk al genoeg tegen gekomen. Maar we konden dus in de taxi stappen en halverwege pikten we nog iemand op die naar de stad moest. Ik ben nog nooit in mijn leven zo blij geweest met een taxi. Bij sommige delen stond de gehele straat tot kniehoogte onder water. 

In het hostel waren een wielrenploeg, Fem en ik. De eigenaren waren ontzettend aardig en konden ons genoeg tips geven. De reden dat we naar Zipa gingen was voor een zoutkathedraal in een zoutmijn. Het was wat prijzig, maar ook heel apart om te zien. Het was veel groter dan verwacht en alles was met lichtjes versierd. We kregen er een audiotour bij in het Duits, omdat het meisje dutch en deutsch door elkaar haalde, maar na een beetje puzzelen had Fem uitgevogeld hoe je hem op engels kreeg. De tour ging voornamelijk over god en jezus, dus uiteindelijk hebben we amper geluisterd. Maar alleen het bekijken van alles was voldoende. 

Na Zipa was het tijd voor Bogota (de hoofdstad). Na een korte busrit kwamen we in het noorden van bogota aan. Hier moesten we in een stadsbus geraken en deze bracht ons naar de wijk La Candelaria, daar waar ons nieuwe hostel was. Het hostel was echt een hele toffe plek en we hadden ontzettend snel leuk contact met heel veel mensen. In Bogota hebben we verschillende nieuwe gerechten geprobeerd, zijn we een heuvel opgeklommen om een mooi uitzicht te krijgen, we hebben een graffiti tour gedaan. Deze laatste was vooral heel interessant. Er werd veel informatie gegeven over de politieke situatie momenteel in Bogota en Colombia. Vooral het gedrag van de rijke bedrijven zoals chiquita (bananen) kwam niet goed uit de verf. De gids vertelde namelijk dat dit soort bedrijven geld geven aan rechtse bewegingen, zodat zij mensen kunnen vermoorden die hun land terug willen. Het land is namelijk van hun afgepakt door de staat om het te verkopen aan deze leuke multinationals. Chiquita kwam in een eerder verhaal wat we hoorden in San Gil al heel goed naar boven. In 1928 hadden ze al een hoop stakers bij elkaar gedreven en vermoord, the banana massacre. Een banaantje smaakt nu toch wel wat anders. Maar er zijn veel meer bedrijven die waarschijnlijk hetzelfde doen en/of hebben gedaan.

Na de tour werden Fem en ik nog geïnterviewd door een schooljongen. Een andere jongen filmde hoe hij ons allerlei vragen in het engels vroeg voor school. We worden nog beroemd in Colombia.

Bogota zelf was een stad waarvan we steeds meer begonnen te houden. Okee het weer was echt wel frisser, maar er was veel leven. Ook het feit dat door de hele stad graffiti wordt gespoten draagt enorm bij aan de aantrekkingskracht van de stad. Nooit gedacht dat ik het ooit van een stad zou zeggen, maar ik vond het een fijne stad om in mijn reis te hebben. 

Vanuit Bogota gingen we naar de volgende grote stad, Medellin, vooral bekent door het Pablo verleden. De stad werkt hard aan haar imago en de wijk waarin wij momenteel verblijven is zelfs enorm hip. Toen we in de stad aankwamen, wilden we de metro pakken naar deze leuke wijk. Het was alleen 7 uur en de spits was begonnen. Alles wat we konden doen was bijna een uur lang toekijken hoe mensen zich nog net in de metro wisten te persen. Het was een komisch gezicht. In het hostel hebben we al wat leuke mensen ontmoet. Ook voor Medellin verwacht ik een hele toffe tijd!