Het wordt gevaarlijk!

We werden weer optijd wakker in San Gil, deze keer om naar een dorpje te gaan, namelijk Barichara. Dit dorpje is een koloniaal dorpje, waarbij de straat bestond uit keien en veel huisjes een charmant balkonnetje hadden van hout. We waren net uit de bus en we vonden direct een heerlijke plek van helados y jugos, oftewel ijs en verse sapjes. Dit konden we niet zomaar voorbij lopen, dus we gingen naar binnen om samen een heerlijk ijsje te pakken met een sapje voor mij en een frappucino voor Fem. 

Na deze vroege stop liepen we naar een uitkijkpunt, waarbij we letterlijk naar de afgrond konden lopen. Ter bescherming stond er alleen een bordje met peligroso (gevaarlijk) en dat je dus moest uitkijken. Gelukkig zijn Fem en ik allebei geen helden die op het uiterste randje willen staan, dus we hebben het overleefd. Hierna gingen we een tochtje lopen naar Guane. Op dit pad hadden we beide het gevoel terug in de tijd te gaan, om precies te zijn het Romeinse Rijk (ja ik weet dat zij niet in Colombia zaten). Het kleine probleem was dat wij er beide wel een beetje van uit gingen dat het snel zou gaan regenen en dus zonnebrandcreme overbodig was. Toen ik eenmaal had besloten dat het niet overbodig was, was het inmiddels al een beetje te laat. Maar mooi rood is ook niet lelijk. In Guame gingen we even lunchen om daarna weer naar een prachtige mirador te gaan. De omgeving was prachtig. Uiteindelijk gingen we terug met de bus en kregen we toch nog datgene waar ik al vanuit was gegaan, regen, heel veel regen. Eigenlijk is dat ook gewoon het idee van San Gil momenteel (regenseizoen), in de ochtend de zon volle bak en vanaf de middag komt het met bakken naar beneden, waardoor het ook meteen niet benauwd is in de nacht.

Na ons avontuur in Barichara gingen we de volgende dag eindelijk die activiteit doen, waarop we eigenlijk al elke dag aan het wachten waren, raften. Tot deze ochtend was de rivier elke keer te hoog en dus te gevaarlijk, maar vandaag mochten we. Als het water ook maar 10 cm hoger was geweest zou het te gevaarlijk zijn. We waren in ieder geval ontzettend blij dat we het konden doen. 

Wij kwamen met 2 Spanjaarden in een boot en zij gingen voorin zitten. De eerste stukken gingen goed en niemand viel uit de boot, tot we bij de maze uitkwamen. Het eerste gedeelte van deze rapids gingen goed, maar bij het 2de stuk kwamen we vast te zitten in de golven. De boot ging half op z'n kant en de 2 jongens voorin vielen eruit. Fem greep het touwtje aan de zijkant vast, de gids greep het tussenstuk klem en ik kon me vastklemmen tussen de middelste stukjes. 

Ik keek achterom en zag alleen Fem naast me zitten, terwijl we nog steeds vast zitten, maar ineens hoorde ik ineens de gids weer dingen roepen, hij zat dus nog bij ons in de boot. Nadat de boot nogmaals alle kanten op vloog kwamen wij uit de rapids terwijl we nog in het bootje zaten. Wat was dit stuk geweldig voor ons. Een van de Spanjaarden vond het echt minder. Hij was vanaf dat moment ontzettend bang en daardoor mocht ik voorin de boot zitten. Ook waren we een peddel kwijt en stond mijn peddel helemaal krom.

Voorin zitten was nog gaver, omdat ik hierdoor nog meer water over me heen kreeg en alle golven waren weer wat dichterbij. We gingen nog veel rapids af en bij de laatste ging de totale boot van de andere groep om. Hierdoor waren Fem en ik de enige die niet uit de boot waren gevallen. Aan de kant kregen we een drankje, fruit en een maaltijd van kip en aardappel, waarna we weer langzaam terug gingen naar San Gil.

Wij besloten inmiddels nog een nachtje in San Gil te blijven om te gaan parapenten. Hierbij ren je met een gozer en een parachute van de berg af om zo te gaan zweven. De gozer achter mij riep dat ik moest gaan rennen, maar op dat moment kon ik niet meer bij de grond. Vlak voor we bij de afgronnd waren kon  ik ineens weer bij de grond en op t allerlaatste moment zaten we dan toch in de lucht. Hij deed eigenlijk hetzelfde als wat vogels doen, namelijk ons in een opwaartse wind plaatsen, waardoor we steeds weer omhoog gingen. Ook deed hij een paar stuntjes al had het van mij wel meer gemogen. Het uitzicht was prachtig over een kloof en vogels vlogen vlakbij. Het was een hele gave ervaring waarbij we ongeveer 30 min in de lucht hebben gezeten.

Met de groep gingen we uiteindelijk ook in de avond 2 colombiaanse spelletjes spelen. Het eerste spel was een soort bowlen. Je moest 3 kegels om proberen te gooien met een bal. Deze moest je alleen hoog in de lucht gooien in plaats van rollen. Femke en ik waren beide niet zo ontzettend goed, maar uiteindelijk hebben we allebei 2 kegels om gekregen. Mijn team had haar team wel verslagen (gelukkig). 

Na dit spel gingen we tejo spelen. Je krijgt een soort steen in je handen en die moet je in een bak met klei gooien. In het midden van de bak zit een cirkel. Daarin verdien je 6 punten. Aan de boven- en onderkant van die cirkel zitten 2 explosieven. Raak je deze, ontploffen ze en krijg je 3 punten. Lukt niemand dat, krijgt diegene die zijn steen het meest dichtbij de cirkel heeft gegooid 1 punt. Uiteindelijk had ik 4 punten verdient, hier had ik dus meer talent voor. Het was een ontzettend leuke avond.

Maar de volgende dag kwam er een eind aan ons avontuur in San Gil. We namen een bus naar Tunja om vanuit daar een busje naar Villa de Leyva te nemen. Deze chauffeur dacht trouwens dat hij in Nieuw Zeeland reed ofzo wat hij reed nogal graag aan de verkeerde kant van de weg. Het was wel echt een hele lieve man, maar dat zijn heel veel Colombianen. In Villa de Leyva zitten we weer in een koloniaal dorpje. Alle huisjes zijn schattig wit met een soort bruinachtige kleur. En weer allemaal van die schattige balkonnetjes. Wij liepen eerst naar een viewpoint, al stopten we halverwege, omdat het uitzicht al mooi was en het pad steeds slechter werd. Hierna gingen we door het dorpje lopen en ergens wat eten.

In het hostel ontmoetten we nog een toffe gozer met wie Fem de salsa heeft gedanst en hij leerde mij wat passen. Ontzettend gezellig en ik kan weer een paar pasjes. Morgen gaan we het dorpje verder verkennen en verder reizen naar de volgende bestemming.