De salkantay trek met Machu Picchu!

De ochtend begon vroeg, om 5 uur zouden ze me namelijk ophalen. Iets daarvoor stonden ze op de stoep en liep ik met ze mee naar het busje, niet wetende dat ik de sleutels van het hostel nog in mijn broek had zitten. Nadat we nog wat mensen hadden opgehaald, voelde ik de sleutels ineens in mijn zak. Gelukkig waren we nog vlakbij mijn hostel en kon ik de sleutels inleveren. De jongen die mij de sleutels had gegeven was volgens mij ontzettend opgelucht aan zijn gezicht te zien. Ook bedankte hij me uitgebreid. Hij zou namelijk een behoorlijk groot probleem hebben zonder die sleutels.

Maar na dit incidentje konden we toch echt gaan, opweg naar het ontbijtpunt. Vanuit daar was het nog een klein stukje verder rijden naar de start van de trek. Vanaf hier werd onze bagage gedragen door de paarden en hoefden we alleen wat water, snacks en dergelijke te tillen. De eerste dag zou ontzettend makkelijk worden. Een klein stukje stijgen om vervolgens vlak naar het kamp te lopen. Hier stonden onze tenten en kregen we een ontzettend lekkere lunch. Na de lunch werd het iets pittiger, we gingen naar een meer in de bergen en daarvoor moesten we ongeveer een uurtje behoorlijk omhoog. Het was het waard aangezien het er ontzettend mooi uitzag. Ook leerden we elkaar de eerste dag wat kennen. De gids Hilton, Bruno en Bruno uit Brazilië, Lea uit Argentinië, Zac uit de VS, Eva uit Hongkong en 4 fransen. Die laatste 4 waren voornamelijk met elkaar in het frans te praten. Met de andere 5 werd ik een groepje.

De tweede dag begon met een stuk inca vlak, zoals onze gids het beschreef. Vanaf dat moment werd duidelijk dat inca vlak alles kon betekenen van steil omlaag tot steil omhoog. Daarna was het zo'n anderhalf uur behoorlijk steil omhoog. Boven moesten we op elkaar wachten en dat duurde wel even. En dat terwijl onze groep toch een van de snellere groepen bleek te zijn. Uiteindelijk waren we allemaal op de top van de Salkantay op 4600 meter hoogte. Het uitzicht hier was schitterend. We gingen naar een prachtig blauw meertje. Vlak daarvoor hadden we nog een inca ritueel gedaan met een soort olie, cocabladeren en stenen.

Na het meertje werd het tijd om te dalen naar de lunchplek. Ik was met een van de paardenmannen aan het praten. Vooral als je over voetbal begint, worden ze ontzettend enthousiast. Na de lunch moesten we nog een stuk dalen naar het kamp. Dag 3 was weer een simpel dagje. Een andere groep werd bij ons gevoegd aangezien hun gids wat problemen had. We kregen bessensap op ons gezicht gesmeerd en verder was het over het algemeen vlak. Onderweg kregen we nog een lekkere passie vrucht. Het kamp voor de derde nacht was ook direct de plek waar 's avonds een groot feest werd gehouden. Eerst gingen de meeste van ons naar hot springs, behalve Eva en ik. Wij bleven in het dorp.

 Maar 's avonds was het dan zover. De mojito's, pisco sours, cervezas en tequilla werd uit de kasten getrokken en na een aantal dagen met weinig slaap en veel wandelen bleek iedereen binnen no time zo zat te zijn als iets. Samen met een oudere man van de andere groep bleef ik nuchter. Er werd ontzettend veel reggaeton gedraaid en onze groep stond de hele avond te dansen op de dansvloer. We spraken af dat wanneer despacito gedraaid zou worden, we allemaal op de tafels zouden klimmen om daar te dansen. Dat gebeurde dan ook. Ondertussen leerde Bruno en Lea mij wat salsa. Na een ontzettend slecht begin, kreeg ik het uiteindelijk toch redelijk te pakken. Rond 10 uur werd het verschil tussen alle dronken mensen en mij toch iets te groot en besloot ik nog wat slaap te pakken.

De volgende ochtend was bijna iedereen ontzettend brak. Een jongen ging de zipline doen. Een van de jongens was nog zo bezopen dat hij met het busje mee ging, zodat hij de eerste 2 uur niet hoefde te lopen. En de rest liep ontzettend brak of dronken toch maar het eerste gedeelte. Van de andere groep liep niemand het eerste stuk. Maar na de lunch moest iedereen toch gaan lopen. Het pad liep langs en over een spoorrails. Onderweg kwamen er diverse treinen langs gereden. Na zo'n 2,5 uur kwamen we aan in Aguas Calientes, de plaats vlakbij Machu Picchu.

Maar deze plek betekende voor mij vooral de start van ontzettend veel gedoe. In de avond bleek mijn ticket voor Machu Picchu niet te zijn geregeld. Hierdoor moest ik nog een extra nacht in Aguas Calientes blijven. Gelukkig werd deze nacht wel betaald voor mij. In Aguas Calientes was op dat moment geen wifi aangezien een mast was omgevallen, wat het moeilijker maakte om alles te regelen. Uiteindelijk had de politie me overal bij geholpen, wat een super toffe vrouwen die daar werkten. Een dag later kon ik dan toch naar Machu Picchu. Eerst was het 50 minuten traplopen om bij de entree te geraken. Dan kom je in Machu Picchu waar weer een hoop trappen op je wachten. Het was overigens ontzettend mooi om te zien.

Na Machu Picchu moet je al die trappen weer omlaag. Vanuit daar moest ik nog zo'n 2 uur lopen. Dit was het stuk wat ik al eerder had gelopen over het spoor. Na dit stuk zou mijn vervoer naar Cusco geregeld zijn. Maar hier was het opnieuw fout gegaan. Er was geen vervoer geregeld en uiteindelijk moest ik betalen voor de bus. Dit geld ga ik als het goed is zo meteen terug krijgen. Maar door dit alles was het uiteindelijk toch een beetje minder prettig. Toch heb ik uiteindelijk wel van de trek kunnen genieten.