vertragingen, maar we gaan door

Op 17 juli in de avond lagen we met z'n vijven in de kamer. Ik voelde mijn bed schudden en in vroeg wie er zo aan het bewegen was. Niemand, maar toen voelden iedereen het bewegen. We zaten in een aardbeving. Dit was weer eens iets nieuws. De dag daarna werd het weer tijd voor downhill mountainbiken. Niet op een van de dodelijkste wegen van de wereld, maar wel een behoorlijk stuk naar beneden. Maar het pittigste was dat het af en toe ook omhoog ging. We konden onderweg alle vulkanen zien die om Arequipa heen liggen. Voornamelijk de Misti vulkaan kan een probleem zijn, want als deze uitbarst, is Arequipa de pineut. Het mountainbiken was iets pittiger dan op de death road vond ik aangezien de weg bestond uit veel los zand waar je makkelijk over glijdt. Maar we hadden het allemaal overleeft. Toen we beneden waren kwam er een vrouw in onze bus zitten. Zij was lerares middelbaar onderwijs en moest elke dag ontzettend ver lopen naar haar werk, omdat de bus te duur is en de lonen laag zijn voor leraren. Later kom ik hier verder op terug.

Na het mountainbiken was het tijd om te relaxen voor mij. We kregen te horen dat de weg naar Ica niet begaanbaar was door de aardbeving. Morgen zou het beter zijn. Morgen werd al gauw vrijdag, vrijdag werd maandag, maandag werd vrijdag en later hoorde ik dat vrijdag de vrijdag daarop zou worden. Of de weg inmiddels open is, geen idee en of hij dit jaar überhaupt nog open gaat is ook een vraagteken, welkom in Peru. Maar Lavinia, Sophie en Hanna kwamen naar Arequipa vanuit Cusco en een dag later ook Simon. We gingen naar een sociaal hostel en daar hebben we wat dagen rondgebracht. Daar kwam ik nog 3 Canadese meiden, Corinne, Annie  en Frederique tegen die ik eerder in Sucre tegenkwam en daarna in een hostel in Arequipa. Verder kwam ik Lauren tegen van de Colca Canyon en nog een hoop nieuwe mensen. Alleen Hanna zat in een ander hostel, maar met haar heb ik nog een keer of 3 afgesproken in de stad.

Uiteindelijk had ik wel besloten om Arequipa te verlaten en dat zou dan via Cusco gebeuren. In plaats van een bus van 12 uur werd het een bus van 12 uur en een bus van 21 uur. De eerste bus moest halverwege een andere weg zoeken aangezien de leraren in Peru aan het staken zijn en dus de wegen blokkeren. Ze verdienen zo'n 1200 soles per maand, wat ongeveer 350 euro is en dus ook wel heel erg weinig. In Cusco moesten we de hele dag doorbrengen, maar gelukkig kon ik terecht bij mijn oude hostel. De bus naar Ica was een grote grap. Er werd gezegd dat het 15 uur zou duren. Ondertussen was er gedurende de dag geen airco en geen ramen die open konden. Iedereen in de bus werd pissig aangezien het zo warm was. Alleen Simon en ik konden er de humor wel van inzien. Mensen die de deur open trapten. Die werd dan weer dicht gedaan door de chauffeur. Mensen die geen stops wilden. We hadden sowieso maar 2 stops. Grofweg vertaald riepen mensen dat de chauffeur door moest rijden en die f*cking deur open moest zetten. Maar we kwamen heel aan in Ica. Veel mensen moesten alleen nog verder naar Lima en zouden nog 5 uur in de bus zitten.

In Ica was ik met Sophie en Simon. We namen een taxi naar Huacachina en wat is het daar prachtig. In de woestijn een oasis. We waren alleen zo moe dat we die dag niet zoveel deden. De volgende dag bleef ik nog een nacht daar slapen en ging de rest naar Ica. Daardoor had ik een andere tour met buggy en zandboarden dan Simon en Sophie. Wij waren met 14 personen en een guide, waarvan 4 Nederlanders. We reden volle gas door de woestijn heen. Onderweg riep een meisje stop aangezien haar gordel los was geraakt. Deze werd opnieuw vastgeknoopt en daar gingen we weer. We maakten een stop en daar waren drie heuvels waar we naar beneden gingen. Uiteindelijk wees hij mij aan om als eerste te gaan. Ik werd op mijn plank gelegd, op mijn buik en daar gingen we. Het was ontzettend gaaf. Daarna was het iets verder rijden en toen kwamen we bij een gigantische heuvel aan. Even slikken maar ook hier gingen we naar beneden. De 2de persoon remde niet genoeg en viel van haar plank af. En toen moesten wij nog gaan. Maar het was ontzettend gaaf en ik kwam heelhuids aan. Nog even in de buggy toen was het afgelopen.

De rest van de dag heb ik lekker in mijn hostel gelegen en door de woestijn gelopen naar een hoog punt, met een gaaf uitzicht. De volgende dag zou ik naar Paracas gaan. In Paracas moest ik een hostel vinden, maar het was een nationale feestdag, dus er waren niet zoveel opties. Een iets minder schoon hostel werd het. Daar nam ik een fiets en ging ik voor een tocht van ongeveer 35 kilometer door een nationaal park. Het was pittig aangezien er veel wind stond, de weg gigantisch slecht was en behoorlijk op en af ging, maar ik had het gered. Het was mooi. De rest van de dag was ik wel op. Een nachtje in een stinkende kamer en dan de bus naar Lima, daar 6 uur wachten en dan de bus naar Huaraz. Redelijk vermoeid ben ik daar nu. En iets na mij kwam Simon ook mijn hostel ingelopen. Morgen ga ik raften, de dag daarna een 4 daagse hike en dan heb ik nog een dag over, waarschijnlijk voor een laatste hike. Daarna zal ik naar Lima gaan en na een nachtje slapen zal het vliegtuig op mij wachten. Dus deze laatste week nog maar extra veel genieten!