De prachtige wegen van Lanquin!

Acht uur werd er gezegd, zo lang zou het duren naar Lanquin. En ik zou om 8 uur opgehaald worden in Antigua bij mijn hostel. Beide bleken niet helemaal waar. Kwart voor 9 werd ik opgehaald. We moesten nog een aantal mensen oppikken en dan konden we naar Coban. De weg naar Coban was prettig. Er was voldoende beenruimte, de wegen waren redelijk goed er waren mooie uitzichten en de chauffeur reed niet lomp. In Coban hadden we een lunchpauze van 45 minuten, maar dit werd langer dan een uur. Een gozer stak zelfs een joint op, nadat hij om een vuurtje had gevraagd bij wat locals. Deze hoefden hun lucifers niet meer terug, nadat ze de joint zagen en liepen van de gozer weg.

Vanaf Coban was het nog 56 kilometer naar lanquin. Je zou verwachten dat dit niet meer zo lang zou duren, maar de weg werd slechter met de minuut. Eerst zaten er alleen heel veel gaten in de weg. Aan het einde was de weg eerder gaten met wat stenen af en toe en modder. De 56 kilometer duurde dan ook ruim 3 uur. Het enige probleem was dat ze nog wat extra personen in de shuttle hadden gestopt, waardoor er geen beenruimte meer over bleef. Toch was het een leuk ritje in een prachtige omgeving. Na bijna 9 uur rijden kwamen we aan in Lanquin. Daar werden we opgewacht door ongeveer 15 personen die allemaal door elkaar vroegen naar welke hostel je moest. Uiteindelijk vond ik de jongen die voor El Retiro werkte en werd mijn backpack van het dak gehaald. We waren met 5 personen voor El Retiro en kwamen in de laadbak van een truc terecht. Deze bracht ons naar de bestemming van die dag. Mijn hostel was prachtig met een rivier ernaast, bergen eromheen en vooral veel groen.

Maandag ging ik naar Semuc Champey, een beschermd natuurgebied. Het was ongeveer 11 km verderop over een nog slechtere weg dan die dag ervoor, in de laadbak van een truc. Dit is het openbaar vervoer in Lanquin. Na bijna een uur staan kwamen we aan bij Semuc Champey. Mijn eerste stop zou de mirador worden en daarvoor moest ik omhoog. Dit was een ontzettend glad pad en het hek dat mij zou moeten beschermen als ik zou vallen, zag er niet erg betrouwbaar uit. Het uitkijkpunt was de tocht wel waard. een prachtige blauwe rivier. De tocht ging weer omlaag en daar was de rivier. Je kon erin zwemmen, maar verder dan mijn knieën ben ik niet gegaan. Het nadeel van de dag was dat ik mijn camera niet had opgeladen, dus ik kon geen foto's maken. gelukkig kon ik de foto's van iemand anders krijgen. Na Semuc vond ik een aantal locals die me voor wat geld de rivier wilden laten zien in een soort raft. Ze peddelden met z'n tweetjes en ik zat als een soort koning in het bootje.

's Avonds gingen we met z'n 4'en Lanquin in voor een avondmaaltijd. voor 20Q kregen we een lap vlees, groentes, pasta, rijst, tortillas en een glas drinken. Omgerekend is dit nog geen 3 euro wat we per persoon hebben betaald en het was heerlijk en vullend. Dinsdag had ik een rustig dagje. 's Middags had ik weer een volledige maaltijd voor 20Q, met vlees, pasta en groentes. Ik zat bij 3 mensen uit Estland aan tafel en zij wisten werkelijk geen woord spaans en ze waren nogal blij dat ik ze kon vertellen wat het eten was, hoeveel ze moesten betalen en dat soort zaken. Ze bleken in hetzelfde hostel te zitten als mij. Ik ging 's avonds nog even in central parque zitten en daar kwam een jongen op mij af die graag zijn engels wilde oefenen. Zo hielpen we elkaar, hij oefende zijn engels en ik mijn spaans. Daarna vroeg een man hoe je van "She has a horse" een vraag kon maken. Ook hem hielp ik en daar was hij blij mee.

Woensdag ging ik weer naar Semuc, maar nu voor de watergrotten. Om half 12 kwamen we aan bij Semuc en daar kreeg ik te horen dat de eerst volgende tour pas op z'n vroegst om 1 uur zou zijn. Ik besloot wat rond te lopen en te lunchen, zodat ik rond kwart voor 1 terug was bij de grotten. De lunch was samen met allerlei locals en ik merkte hoe handig het was dat ik wat spaans sprak. Dit zorgt namelijk voor wat kortingen. Ze beginnen met een hogere prijs en als je laat zien dat je spaans spreekt gaat er sneller wat van de prijs af.

Terug bij de grotten was ik nog steeds de enige. Er moest nog een ander persoon komen om de tour te kunnen doen. Ondertussen was ik in gesprek geraakt met de gidsen van de grotten. Mike, in het spaans Miguel, is in de maya taal die ze in Lanquin spreken Mex. Om kwart voor 2 kwam er een andere jongen opdagen uit de USA en we konden gaan. We kregen allebei een kaars in onze handen, de gids had er 2 en dat zou ons licht zijn gedurende de tocht. Het was ontzettend gaaf. Er waren een aantal ladders, stukken waar je moest zwemmen, een waterval van ongeveer 2 meter waar je tegenop moest klauteren en een gat waar je je doorheen moest laten vallen. Ook kon je een sprong maken van ongeveer 5 meter, maar deze liet ik gaan. De andere jongen deed deze sprong wel. Uiteindelijk hadden we nog een klein stukje kaars over toen we weer in de buitenlucht waren. Het enige nadeel van de kaars was dat het kaarsvet regelmatig op je hand druppelt. Verder valt het op dat er totaal geen veiligheidsmaatregelen zijn. Er zijn verschillende punten waar je je hoofd kan open halen, maar je hebt geen helm op. Ook zijn er ontzettend gladde stukken en het is eigenlijk een wonder dat er nog nooit iets fout is gegaan.

Na deze ontzettend toffe tour moest ik weer een truc naar Lanquin zien te regelen. Ik zag er een en vroeg hem of ik voor 20Q mee kon. De man die over het geld ging deed meteen zijn vinger voor zijn mond dat ik niet te hard moest roepen dat het 20Q was want alle andere toeristen betaalden 25Q. De echte prijs was 15 of 20Q maar dat weten niet veel toeristen, dus de meeste betalen 25Q. Ik hield mijn mond verder over de prijs, we praatten wat over voetbal. In Lanquin liet ik iedereen voorgaan en hoefde ik uiteindelijk maar 20Q te betalen en waren we amigos. Bij mijn hostel hadden we al snel met z'n tweetjes besloten om weer in Lanquin te gaan eten en uiteindelijk gingen er nog 4 jongens met ons mee. Ik nam ze mee naar de plek waar ik al eerder had gegeten voor 20Q en ze waren allemaal ontzettend enthousiast. Deze keer kregen we zelfs 2 extra worstjes erbij.

Donderdag was weer een rustig dagje. Het regende nogal veel, dus er was wat tijd om de tas te herschikken, de was te doen en wat informatie te winnen voor de volgende bestemming alvast. Vrijdag gingen we met z'n zessen het dorp in om te lunchen. Na de lunch waren er een aantal kinderen aan het voetballen op central parque. Uiteindelijk werd het een wedstrijdje, wij met z'n 6'en tegen ontzettend veel kinderen. Wij waren nogal voorzichtig, bang om de kinderen te blesseren, maar zij hielden nergens rekening mee. Ze sprongen voor je, ze gleden over de stenen, en waren geen moment bang. Ze waren overal. Het was ontzettend gezellig en iedereen was aan het lachen. In de avond waren we weer terug in het dorp en tijdens het eten kwam er een grote stoet langs. Ze tilden 2 heilige podiums leek het en veel mensen hadden kaarsen in hun hand. Het zag er nogal indrukwekkend uit.

Op zaterdag verliet in Lanquin. Ik ging op weg naar Flores voor nieuwe indrukken. Lanquin was schitterend ondanks de vele regen. Ook moet ik in Flores echt nodig mijn was opnieuw doen, want in Lanquin zijn al mijn kleren ontzettend gaan stinken door het vochtige klimaat en de grotten.