Weer landinwaarts

De laatste dag in El Tunco ging anders dan gepland, wat overigens wel vaker gebeurd. Op het moment dat we naar de surfwedstrijd wilden gaan, kwamen we erachter dat deze al bijna af was. De anderen besloten te gaan surfen en ik besloot om wat over het strand te lopen. Hier kwam ik twee personen tegen en we besloten samen te gaan. Op een punt konden we niet meer verder aangezien het vloed was. Maar het was hier wel ontzettend mooi met grote rotsen in het water. We liepen langzaam terug en na een korte pauze ging ik naar een ander strand wandelen. Dit was ongeveer 15 minuten lopen, maar het was een totaal ander strand dan El Tunco. Er waren geen stenen en er waren bijna alleen maar locals. Dit was een mooie afwisseling.

De dag daarop ging ik weer landinwaarts. Via San Salvador ging ik naar Santa Ana. In San Salvador ging de overstap ontzettend goed, vooral dankzij de locals die mij konden vertellen dat ik een hele gemakkelijke overstap kon maken in plaats van de ingewikkelde manier die me in El Tunco was verteld. In Santa Ana ging het iets minder makkelijk. Ze hadden me iets te lang in de bus laten zitten, waardoor ik daarna weer een stukje met de bus terug moest. Dit was allemaal ontzettend eenvoudig opgelost, aangezien er meteen weer meerdere mensen mij te hulp schoten. Ik voel me af en toe net een koning, zoals ze me behandelen. De chauffeur die mij van El Tunco naar San Salvador bracht, vond zelfs dat mijn tas een eigen stoel verdiende, waardoor iemand anders zou moeten staan. Hier was ik het overigens niet mee eens en nam mijn tas gewoon op mijn schoot, zodat er een extra plek was.

In Santa Ana kwam ik in een hostel met een ontzettend aardige eigenaar. Hij hielp mij met mijn engels, met al mijn vragen over El Salvador en gaf goede tips. Mijn rede om naar Santa Ana te gaan, was de gelijknamige vulkaan. Om half 8 zou de bus vertrekken naar de vulkaan en om 9 uur kwamen we aan bij Cerro Verde, groene heuvel. Daar moesten we 2 uur wachten, voordat we konden beginnen. Er liep namelijk een guide mee en 2 mannen van de toeristenpolitie. We waren met 8 personen, wat een prettig aantal was. Die dag daarvoor, zondags, bestond de groep namelijk uit 9 bussen met elk 50 passagiers. De tocht was eenvoudig, maar het uitzicht was prachtig. Je kon namelijk in de krater kijken en daar was een prachtig meertje. Verder had je uitzicht over een meer en een andere vulkaan. We waren op tijd weer beneden en daar was het nog twee uur wachten op de bus.

We kwamen bij een restaurantje aan, maar de eigenaresse lag te slapen op de tafel. Nadat ze wakker was geworden hadden we allemaal wat pupusas besteld. Dit zijn een soort tortillas met een vulling van gepureerde bonen, kaas, kip, varkensvlees en er zijn vast nog meer mogelijkheden. Ik had deze keer alleen gepureerde bonen in mijn pupusas. En ze zijn ontzettend lekker en goedkoop. Na het eten en nadat we nog een tijdje hadden gewacht, kwam daar de bus. Er kwam een man naast mij zitten en hij vertelde over zijn leven. Hij had een tijdje in de VS gewoond, maar is uiteindelijk terug gegaan naar El Salvador. Hierdoor ging de busrit ontzettend snel, aangezien het ontzettend interessant was.

Op dinsdag ging ik weer verder, namelijk naar Alegria. De bus naar San Salvador ging ontzettend gemakkelijk. In San Salvador moest ik van de ene grote terminal naar de andere grote terminal. Dit ging ontzettend gemakkelijk en in de bus zat een pastoor met wie ik zat te kletsen. Dat hij pastoor was, kwam ik op het einde pas achter overigens. Bij de andere terminal aangekomen vertelde ik waar ik heen wilde en 2 personen begonnen ieder aan een arm aan mij te trekken. Gelukkig liet een van de mannen mij los, aangezien ik anders met mijn linkerhelft in de ene bus had gezeten en met mijn rechterhelft in de andere. Een aantal minuten later kwam ik erachter dat ik nog geluk had aangezien een andere mevrouw bijna in 3 delen werd gesplitst. In de bus zat ik vooraan en ik wilde kijken hoe hard we gingen volgens de snelheidsmeter. Nu bleek dat deze niet werkte en gewoon op 0 bleef staan. Ze geven hier sowieso niets om de aangegeven maximum snelheid, ze rijden namelijk zo hard als de weg toelaat of iets zachter, omdat ze ondertussen aan het bellen zijn of iets anders aan het doen zijn. Deze bus bracht me ontzettend ver en daarna hoefde ik nog maar een bus voor zo'n 7 kilometer. In deze bus zat een schattige baby voor me die de hele tijd naar mij lachte.

Op zoek naar een hostel in Alegria en het bleek nogal duur te zijn. Hierdoor besloot ik dezelfde dag nog naar het meertje te lopen. Dit meertje lag tussen de bergen. Het was ongeveer 3 kilometer en net voor het einde kwam de truc van de toeristenpolitie langs me af. Ze riepen dat ik in de bak kon springen en dat zij mij wel naar het meer zouden rijden. Hierdoor hoefde ik ook de entree van 0,25 US dollar niet te betalen. Onderweg had ik nog wat bananen gekocht. Ik dacht dat ik 3 bananen voor 1 dollar kreeg, maar ik bleek er 14 te krijgen. Voorlopig heb ik dus genoeg bananen. Op de terugweg kwam er nog twee boeren tegen met een hoop koeien waar ik langs moest. Het meer was mooi en het was vooral gaaf, omdat er bijna niemand was.

Alegria blijkt 's avonds helemaal tot leven te komen met veel kraampjes en muziek. Ook hier had ik de pupusas gevonden. Het dorp is ontzettend leuk en ondanks de dure nacht ben ik toch blij dat ik hier een stop heb gemaakt. Wel blijft het bij een nacht en ga ik morgen verder naar El Cuco, het strand.