Herstellen heeft ook mooie kanten!

Vanuit Esteli ging ik weer verder in mijn eentje, terug naar Leon. Hier zou ik een full moon hike doen die om half tien 's avonds zou gaan beginnen. De rest van de dag zou ik doorbrengen in parque central. De hike begon met een goede maaltijd, waarna we met z'n alle in een busje gingen. Ook de hond Luna ging met ons mee. Luna betekent maan in het spaans, wat bij deze hike wel toepasselijk is. De hike was niet al te moeilijk en de maan gaf ontzettend veel licht. Bovenaan konden we de krater zien. De vulkaan was ontzettend mooi. Ik begon mezelf niet goed te voelen, dus ik besloot even te slapen, voordat we gingen ontbijten naar beneden zouden gaan. Na het ontbijt begonnen we weer te lopen, maar ik kwam nauwelijks vooruit. Uiteindelijk zeiden ze dat ik beter kon gaan liggen. Er was een dokter in de groep en zij gaf me wat medicatie, maar ik klaarde niet echt op. Op dat moment werd besloten dat ik op een paard naar beneden zou gaan. Mijn eerste keer op een paard, terwijl ik me ontzettend beroerd voelde. Maar de man van het paard zorgde ervoor dat ik veilig beneden kwam, al heb ik zelf niet alles helemaal meegekregen. De organisatie waar ik mee liep had ook een extra busje geregeld. Terug in Leon werd ik afgezet bij mijn hostel en als ik naar het ziekenhuis wilde kon ik ze bellen, zodat ze voor mij zouden vertalen. Dit gebeurde uiteindelijk ook.

Het ziekenhuis was een privekliniek, waarbij je elke keer eerst moest betalen, voordat ze iets deden. Uiteindelijk kreeg ik een infuus en wat testjes. De uitslag was een nierinfectie en uitdroging. Ik kreeg een recept mee voor wat medicatie en ging weer terug naar mijn hostel. Hier kwam het moeilijkste gedeelte, ik moest ervoor zorgen dat ik lunch en diner had, maar ik kon niet zelf koken of naar de winkel. Uiteindelijk bleek dat mijn mede reizigers mij ontzettend hielpen. Ik kreeg ontzettend veel fruit, mensen hadden speciaal voor mij gekookt en kochten zelfs meer dan ik nodig had. En vaak wilden ze er ook geen geld voor. Uiteindelijk kon ik gelukkig weer een beetje zelf voor mijn eten zorgen en zo ging het steeds beter met me.

Uiteindelijk was ik redelijk hersteld en ging ik mee met een aantal mensen naar het strand. Dit was ongeveer 40 minuten met de bus. We hadden er alleen geen rekening mee gehouden dat de bussen overvol zijn en dat het vaak inhoudt dat je moest staan. De heenweg was dit nog niet het geval, maar de terugweg was constant staan. Op een moment moest de bus remmen en de meiden, met wie ik terug ging naar het hostel, vielen beide met hun ellebogen in mijn nieren. Uiteindelijk terug in mijn hostel deed ik de rest van de avond maar een beetje rustig aan. Maar het ging steeds beter met me.

Dinsdags besloot ik naar het strand te gaan. Daar zaten mensen die ik al eerder had ontmoet in mijn hostel. We waren de eerste dag met z'n 3'en de enige gasten van het hele verblijf. Het dorpje is ontzettend klein en we slapen direct aan het strand. Hier ga ik nog even genieten van de rust om daarna nog een keer terug te gaan naar leon voor volcanoboarding. Daarna ga ik echt verder Nicaragua in.